Lusjes maken in de Taunus

Begin januari is altijd een lastige tijd om je te motiveren om de deur uit te gaan voor een training. Zeker als je, zoals deze winter, steeds in het donker moet trainen en minstens drie keer in de week nat regent. Een trainingskamp op Lanzarote spreekt dan enorm tot de verbeelding… Een goed alternatief is gewoon een dikke stok achter de deur in de vorm van een ultraloop begin januari, dan moet je wel naar buiten. We hebben daarom inmiddels al meerdere keren meegedaan aan de Taunustrail in Duitsland. Bert Kirchner en zijn vrouw organiseren in het gebied ten oosten van de Eiffel elk jaar een mooie kleinschalige Einladungslauf. Hierbij zijn ze er in geslaagd om ieder jaar weer een compleet nieuw parcours te gebruiken om zo steeds een nieuw gedeelte van de streek te promoten. Dit jaar mochten we starten vanuit het gehucht Wisper, ergens in the middle of nowhere…

We vertrokken vrijdagmiddag al met ons zessen naar onze accommodatie in Taunusstein. Henrie had een onderkomen geregeld en gereserveerd bij een restaurant. Bij aankomst in Taunusstein was het even zoeken naar de ingang van Small Perl 2, maar na een appje naar de contactpersoon ging de deur open en liet een vage Rus ons binnen. Zijn auto en voordeur behangen met bordjes ‘Jesus Loves You’, dus we dachten dat we wel veilig naar binnen konden. Gelukkig bleek de bovenste verdieping met onze kamers keurig schoon en netjes. Maar over smaak valt niet te twisten, dat was ons wel duidelijk. Wie het interieurdesign gedaan had was onduidelijk, maar waarschijnlijk was die inmiddels wel failliet… En de kachel mocht ook meteen wel een graad of drie terug.

Na onze spullen uitgepakt te hebben en een eerste drankje genuttigd te hebben mochten we een wandeling door het dorp maken, op zoek naar het Spaanse tapas restaurant. Het restaurant bleek verscholen te gaan achter een oerduitse vakwerk gevel, maar binnen werden we hartelijk ontvangen door de eigenaar en zijn vrouw. De kaart snapten we niets van, maar de eigenaar wilde wel wat lekkere hapjes voor ons regelen en binnen de kortste keren stond de hele tafel vol met lekkers. De stemming zat er goed in. De gesprekken gingen weer heerlijk helemaal nergens over en we lachten wat af. Verdere details zullen wel nooit bekend gemaakt worden ..en misschien is dat maar beter ook . Maar het was werkelijk een top avond. De eigenaar was zelfs zo tevreden over de omzet dat hij ons trakteerde op een stevige borrel voor we weg mochten.

Na een goede nachtrust ging om half zeven de wekker al weer. Opstaan, loopspullen aan, ontbijten en opruimen. We moesten nog in het donker eerst een stuk de rimboe doorrijden om bij de start te komen. Wisper is een gehuchtje in de heuvels, met een vrijwillige Feurerwehr die ons gebruik liet maken van hun gebouw. Dat was zowel de start en finish plek als ook de verzorgingspost voor tussen de drie lussen die we gingen lopen. Daarnaast konden we er ook onze spullen kwijt zodat we onze rugzakken konden bijvullen voor we een volgende ronde in gingen. Dat scheelde weer mooi sjouwen.

Bij het eerste licht stond er een groep van zo’n vijftig lopers klaar voor de start. Na een kort praatje konden we op pad. Gezien de drie graden vorst bij de start hadden we ons goed aangekleed. Een beetje te bleek al snel, na een minuutje of tien besloten we even te stoppen om wat uit te doen. Eric en Henrie liepen door, we zouden ze wel weer inhalen dachten we. Al kletsend kregen Wouter, Angelique, Bianca en ik het voor elkaar een afslag te missen waardoor we opeens aan de verkeerde kant van de rivier stonden. Maar aangezien deze niet meer was dan een snelstromend slootje dachten we sneller over te kunnen steken op een geschikte plek dan terug te lopen. Dat lukte uiteindelijk ook (met droge voeten), maar uiteindelijk haalden we Henrie en Eric niet in voor we de eerste ronde er op hadden zitten.

Het was eigenlijk prima weer om te lopen. Koud maar droog en weinig wind. De grond was hard bevroren, maar je kon zien dat het kort geleden nog flink nat en zompig was geweest. Dan is hard bevroren ondergrond toch wat fijner lopen, zelfs met alle hobbels en bobbels die steeds dreigden je enkels om te laten zwikken. Het parcours voerde over allerlei bospaden en heuvelop en af. Gelukkig wist mijn GPS handheld de weg te vinden, je zou er anders gruwelijk verdwalen…. We genoten volop van de uitzichten maar mochten ook regelmatig over en onder omgevallen of omgezaagde boomstammen klauteren. Het bosbouwseizoen was blijkbaar in volle gang.

Aan het eind van de eerste ronde kwamen we Eric en Henrie weer tegen, maar die waren net klaar met hun pauze en klaar om te vertrekken voor de tweede ronde. We dachten (alweer) dat we ze wel zouden inhalen en lieten ze dus rustig gaan. Even wat eten en drinken, sanitaire stop en we liepen weer. In de tweede ronde troffen we nog veel meer boomstammen aan die als een soort reuzen mikado spel over de weg lagen. Een uitdaging op zich. Ook waren er diverse plekken waar de plassen hard bevroren waren. Ik kreeg het voor elkaar om een slapstickachtige uitglijer te maken op een ijsplaat, hierbij deukte mijn ego behoorlijk en ook mijn dij werd versierd met een enorme blauwe plek in aanleg.

Ergens op een heen en weer lus langs een riviertje kregen we Eric en Henrie nog in zicht, maar die liepen eigenlijk net zo vlot (of langzaam) als ons, waardoor we maar niet dichterbij kwamen. De stemming zat er bij ons nog steeds goed in en de route was echt geweldig. De heuvels begonnen echter wel hun tol te eisen en Angelique besloot dat twee rondes wel genoeg waren voor haar. Uiteindelijk bleek dat, eenmaal weer terug bij de Feuerwehr, ook gewoon een marathonafstand te zijn. Ook zeker niet kinderachtig met meer dan 1200 hoogtemeters.

Eric en Henrie waren er ook en wel pleegden even een overleg over wat we gingen doen. Henrie wilde nog wel beginnen aan de derde ronde, maar dan mogelijk iets inkorten. Wouter, Bianca en ik besloten met Henrie mee te gaan op dit laatste rondje en pakten nog snel even wat eten drinken. Daarnaast ging de koplamp op want de kans dat we voor donker terug zouden zijn was maar heel klein. Eric en Angelique vonden het echt wel genoeg en bleven lekker binnen bij de warme kachel op ons wachten.

De laatste ronde stond meer in het teken van afzien dan de eerste twee rondes. Aangezien we al zo’n 1200 hoogtemeters hadden gehad in de eerste twee rondes was dat niet zo gek. De bovenbenen begonnen wat te protesteren en de energie liep ook wat terug. Bijkomend probleem was dat drinken moeilijk was doordat het zo koud was dat het bijna pijn in je buik deed. In de derde ronde hadden we ook een paar flinke klimmen zitten die steevast gevolgd werden door mooie lange afdalingen waar we weer even lekker konden rennen. Maar dan moest je wel eerst zo ongeveer op je tandvlees omhoog klimmen. Dat viel nog niet altijd mee.

Uiteindelijk werd het steeds donkerder en moesten de lampjes een keer aan, maar toen waren we al over de helft van de laatste ronde. Het werd ook snel kouder in het donker. We waren allemaal aardig aan het eind van onze energie en we hadden unaniem besloten om de afstand een paar kilometer in te korten door een stukje af te snijden. Bijkomend voordeel was dat we de laatste berg dan ook niet nog een keer op hoefden. Niet dat het laatste stuk naar de finish vlak was, maar het voelde alsof we meer daalden dan klommen en dat is altijd fijn. Bij de finish hadden we officieel dan een DNF voor de laatste ronde, dus werd onze officiële finish aan het eind van de tweede ronde geteld. De rest was bonus… Mijn Garmin gaf aan dat we zo’n 53 km hadden gelopen met bijna 1750 hoogtemeters. En zo voelden de benen ook wel, alsof er gesmolten kaas in de bovenbenen zat. Niet slecht voor even een zaterdagje buitenspelen!

Uiteraard waren de lokale inboorlingen al hoog en breed naar huis, daar valt niet tegen te lopen. De snelle mannen hadden de route in ongeveer de helft van onze tijd gelopen. Zelfs de lokale 65 plussers lopen ons er nog met gemak uit, maar daar zijn we wel aan gewend. Organisator Bert vindt het altijd weer knap hoe wij Flachländer toch steeds weer lachend over de finish komen en dan ook gewoon steeds weer terugkomen. Hoe dat kan vraag ik me ook de eerste dagen wel eens af als ik krakend van de spierpijn even de trap op en af moet, maar ergens verdwijnt die herinnering en denk je alleen terug aan het plezier en de mooie natuur. Tot volgende keer bij de Taunustrail dus Bert, misschien wel met nog meer gekke Holländer…

Avontuurtje in Lengerich

(door Michiel Kats)

Eigenlijk wil ik eens testen hoe het met mijn benen en conditie is. De laatste tijd niet meer helemaal de grens opgezocht. Nu maar eens testen hoe ik in mijn 1tje functioneer op een ultra. Het beloofd een magisch mooie dag te worden.

In de 1e km hoor ik geritsel en zie vervolgens een eekhoorn wegschieten in de bomen. Ik kan daar zo van genieten. Ritmisch ben ik nog niet op gang gekomen. Op 2 km maak ik mijn eerste foto, van zo’n paadje dat de naam paadje, nog net mag hebben. Waar je met je benen door de brandnetels geplaagd word. Terwijl ik mijn telefoon opberg en rustig doorloop heb ik nog niet in de gaten dat er een ree voor mijn neus staat. Ritsje dicht, hoofd omhoog, oogcontact en ik bevries en grijns. Een hele grote grijns verschijnt er op mijn gezicht. Op het pad voor me staat een ree. Het hele moment duurt waarschijnlijk nog maar een splitseconde maar ik kan daar zo vrolijk van worden.

Nog maar 48km en ik ben rond.

Terwijl deze ree weg schiet de bossen in weet ik dat ik kans heb deze nogmaals te zien. Mijn route loopt dezelfde kant op……. Wat ik nu nog niet kon weten is dat het daar stikt van de reeën. Voorzichtig shuffle ik op een laag tempo door. Ik kan nog net een glimps opvangen van een wegspringende ree. Want er komt een hele kudde nordic walkers voorbij.

Ik vervolg mijn toch en langzaam gaat de dieselmotor aan. Ik dribbel rustig verder op weg naar mijn eerste stop punt, Malepartus. Ik probeer de schoonheid van de natuur vast te leggen met foto’s maar sommige dingen kan je niet vastleggen. Een paadje loopt dwars door de varens waar je je eigen voeten niet meer kan zien. Om dan vervolgens linksaf te buigen naar een graanveld. Ik heb geluk dat ik een stroompje water passeer. Gooi mijn pet erin. En gooi deze weer op mijn hoofd. Heerlijk om een beetje af te koelen.

Het lijkt wel of er bij iedere heuveltop of bocht een nieuwe verassing klaar ligt. Ik begin een beetje te lachen in mijzelf. Voordat ik begon had Ik had wat twijfels over mijn eigen motivatie. Op deze manier gaat het vanzelf. En de kms beginnen weg te tikken. De eerste 14 km gaan redelijk gemakkelijk, dan voel ik een hongertje opkomen. 4km tot de horeca dus ik loop door.

Malepartus, een echte duitse bierstube, en ja, zoals het hoort zitten ze om 11 uur al aan de halve liters bier. Voor mij word het soep met knudels, bratkartoffels en cola. Blijf niet te lang zitten en restant bratkartoffeln gaat in mijn boterhamzakje. Voer voor onderweg.

Ergens sta ik weer op zo’n punt dat je twijfelt, het pad is geen pad meer maar brandnetels met distels en andere stekels, mijn benen waren toch al gehavend. Terwijl ik omhoog kijk zie ik iets wits, een ander persoon met hetzelfde dilema. Dus ik ga door want er moet daar iets zijn.

Terwijl we elkaar passeren stoppen we toch even voor een praatje. Een leuke Duitse dame die ook twijfels heeft bij het paadje maar een soort zelfde grijns op der gezicht heeft. Ze vraagt aan mij of het beter word. Haar benen zijn nog niet zo gehavend als de mijne dus ik wijs naar beneden naar mijn gehavende benen. +/- 300 meter dan wordt het beter. We kletsen nog wat waarna we weer verder gaan. Een leuke spontane afleiding.

Ergens draai ik een bocht om en loop ik de groene vallei in. Spontaan komt er een jeugdherinnering boven. Platvoet en zijn vriendjes op zoek naar de groene vallei…. Lachend denk ik bij mijzelf ik heb hem gevonden….. Bijna bij Bad Iburg waar ik nog even de toerist kan uithangen. Bad Iburg ga ik op een terasje zitten, Espresso en cola. Het is daar dat ik besluit mijn nieuw speeltje uit te proberen. Een tip van een trailmaatje. “bone conduction koptelefoon” met recht een echte aanrader, je ontvangt je eigen muziek terwijl je oorschelp vrij blijft dus het tjirpen van de vogels blijft je horen. Schitterend blij mee!

Bad Iburg is toch ook een leuk plaatsje om even de toerist uit te hangen. Vanuit Bad Iburg zit ik iets over de helft. Een mooie zig zag naar boven waar ik vervolgens nog een klein lusje loop omdat ik nieuwsgierig was naar het paadje dat ik anders zou missen. Lachend ren ik voor de 2e keer een zelfde afdaling. Als de vibe goed is, de innerlijke mens verzorgt bij de locale horeca, dan gaat dit best wel gemakkelijk. Ondanks dat het meer van het zelfde is blijf ik genieten. Voor de 2e keer vandaag ga ik naar de bierstube voor een cola. De barman vraagt nog of het goed gaat. Tja wat moet je dan antwoorden

Ergens in een afdaling ben ik zo gefocust op de plaatsing van mijn voeten. Dat ik helemaal niet zie dat er een ree in de berm staat. Door het lawaai van geritsel merk ik hem op en gelukkig springt die de andere kant op. DAt had een bijzondere botsing kunnen zijn. Oi Oi Oi pffff, met mijn motivatie is echt niks meer mis.

Terwijl ik op 45km even rustig op een stoeltje bij mijn auto zit. Zijn mijn benen van buiten gehavend maar van binnen zit er nog wat in. Dit is dat punt dat het zo gemakkelijk is om in te stappen en je tocht af te breken, maar ik ben veel te nieuwsgierig naar de laatste 5km…… Het is gelukt om ook in die laatste 5km nog te rennen. ik tel 8 teken op mijn linkerbeen en ik stop maar met tellen…… Er zijn wat nieuwe plannetjes aan het ontstaan. Op naar meer!

Teutolauf 2022, de jubileumversie

De Teutolauf vierde dit jaar zijn 25-jarige jubileum. Ruim voor trailrunning überhaupt een ding was werd door de plaatselijke club al een zgn. Naturlauf georganiseerd. Een mooie reden om weer eens mee te doen. In het verleden heb ik al een aantal keren meegedaan aan de 29 kilometer loop door het prachtige Teutoburger Wald. In mijn herinnering bleven vooral het biertje aan de finish en de lekkere zelfgemaakte Kuchen als positieve punten naar bovenkomen.

Carpoolend met een aantal clubgenoten werd de reis naar Lengerich een stuk gezelliger en zo draaiden we na een anderhalf uur rijden de auto het weiland op die voor de gelegenheid als parkeerplaats diende. Henrie was daar de avond van tevoren al aangekomen om er een extra training te doen. Het weer was nog heel prettig en de stemming bij het start/finishterrein was dan ook opperbest. De geur van Bratwurst probeerde te wedijveren met die van Kaffee met Kuchen en overal zaten deelnemers lekker in het zonnetje te wachten op de start. De organisatie verliep pünktlich en keurig op tijd stond de hele meute klaar in het startvak om weggeschoten te worden. Onze clubmaatjes die de kortere afstand liepen waren net op tijd aanwezig om ons uit te zwaaien.

Henrie en ik zouden het wat kalm aan doen als voorbereiding voor een trail-avontuur eind oktober en Henk en Ingrid zouden het al mooi vinden om binnen de cutoff tijd te finishen. We startten dan ook met zijn vieren lekker een beetje achteraan. Niet toevallig hoorden we links en rechts om ons heen behoorlijk wat Nederlands, voor ons Flachländer is een plek voorin het peloton meestal niet weggelegd. De eerste kilometer of vier waren niet heel spannend. We liepen via wat boerenlandweggetjes die weliswaar niet helemaal vlak waren, maar echt lastig was het allemaal nog niet.

De klimmen in het Teutobürger Wald zijn een stukje langer dan de gemiddelde klim in Nederland. De eerste echte klim gingen we dan ook meteen over in hiken op een stevig tempo. Henk en Ingrid konden het helaas niet bijbenen en wij sloegen de eerste verzorgingspost ook nog eens over. We zagen onze maatjes daardoor niet meer terug tot na de finish. Gelukkig werden de klimmen meestal gevolgd door heerlijke lange afdalingen waar het tempo weer iets omhoog kon en de benen even losgegooid konden worden.

De route liep door prachtige oude bossen. Helaas is er het laatste jaar erg veel naaldhout gekapt als gevolgd van de letterzetter kever en ziet het bos er her en der behoorlijk gehavend uit. Gelukkig was er bij het Waldgipfelpfad nog weinig schade. Hier was een pad aangelegd dat door de boomtoppen voerde. Erg leuk en leerzaam voor de jeugd en voor ons een leuk intermezzo met mooie doorkijkjes door het bos. Niet dat we er erg veel aandacht voor hadden, de natte planken vloer vroeg alle aandacht om niet onderuit te gaan.

In het middelste derde deel van het parcours zat het mooiste gedeelte in mijn ogen. De route voerde via een mooie singletrack met heel veel boomwortels over de graat van de heuvelrug. Aangezien hier wat meer risico was voor de lopers had de organisatie hier nog meer vrijwilligers in het bos opgesteld. Ongelofelijk veel mensen die hun vrije zaterdag opgeofferd hadden voor ons lopers. Hulde! Ook de vele verzorgingsposten onderweg waren super verzorgd. Water, thee, cola en allerlei lekkers om te knabbelen. Bij één van de laatste posten kon je zelfs bier krijgen, die heb ik maar overgeslagen.

Henrie had het best zwaar in het middelste gedeelte. Een flinke dip moest overwonnen worden en de cola bij één van de posten viel ook niet lekker waardoor alles een paar honderd meter verder weer in de berm belandde. Maar we gingen rustig en gestaag verder, dan maar iets langer onderweg. Het was toch al de bedoeling om te oefenen op rustig aan doen, dat lukte best aardig zo. Bij mij liep het eigenlijk best goed, dus ik probeerde Henrie zoveel mogelijk op te peppen. het teamgevoel zat er in ieder geval goed in.

De laatste derde deel van de route ging gelukkig weer veel naar beneden, dus op die ‘gratis kilometers’ konden we weer redelijk vooruit komen. De dip was redelijk achter de rug, maar de energie was nog niet helemaal terug. De stukken omhoog die er nog wel tussendoor kwamen waren ook best pittig. Dat bleven we dus gewoon hiken. Maar daarin waren we echt niet de enige, zowat iedereen in onze buurt had hetzelfde probleem en je zag dan ook hele groepen wandelen. Wel opvallend was dat de meeste mensen erg positief ingesteld waren en er het beste van maakten. Er werden veel grappen gemaakt en er klonk ook regelmatig gelach door de heuvels.

De laatste kilometers harde weg naar de finish ging relatief gezien best goed. Het idee dat er een lekker alcoholvrij biertje stond te wachten was best aanlokkelijk, en dan nog een lekkere Kuchen er achteraan. Het tempo ging bijna weer omhoog 🙂 Bij de finish deden we een jasje aan gingen we lekker in het zonnetje op een bankje zitten wachten op Henk en Ingrid. Het duurde even voor ze kwamen dus besloot ik me toch maar even om te kleden. Ik miste hun finish dus net… Ze hadden het wel zwaar gehad, maar vonden het beide super mooi.

We keken nog even naar de prijsuitreiking, maar dat duurde nogal. Alle winnaars in de diverse categorieën kregen een prijs en een cyclaam. En in Duitsland hebben ze nogal wat categorieën, dus duurde dat nog al. Zelf een prijs in de categorie 80+ zagen we uitgereikt worden en de oudste deelnemer werd ook nog even in het zonnetje gezet. Dat is toch wel heel mooi eigenlijk, in Nederland is er alleen aandacht voor de nummers 1, 2 en drie en worden de leeftijdscategorieën over het algemeen overgeslagen. Niet dat dat voor mij uitmaakte overigens, ik was dacht ik 48ste in mijn categorie. Maar als ik maar lang genoeg blijf doorlopen val ik in Duitsland vanzelf een keer in de prijzen….

Henk, Ingrid en ik besloten op de terugreis nog even een eetgelegenheid te zoeken voor een lekker hapje. De eerste de beste gelegenheid stuurden we Ingrid als horeca specialist naar binnen om even poolshoogte te nemen. Ze kwam al heel snel weer naar buiten en bleek binnen aangevallen te zijn door een hond. Daar gingen we dus niet eten… De tweede gelegenheid die we vonden bleek een pittoreske Italiaans restaurantje annex ijssalon. Daar hebben we heerlijk gegeten als afsluiting van een super gezellige dag.

Salomon Zugspitz Ultratrail 2022 68km

(door Michiel Kats)
Knettergek, prettig gestoord, 2 jaar geleden al ingeschreven voor de ultramarathon. Achteraf ben ik blij dat het vanwege Covid 2 jaar later pas doorgegaan is. Ik was er destijds echt niet klaar voor…… 2 jaar hardlopen , diverse ultraruns, selfsupported en evenementen verder eindelijk de kans om deze run te starten. Toch wel flink zenuwachtig, een gevoel dat ik al lang niet meer heb gehad voor een trail run. Het grootte onbekende, 68km is niet zomaar iets. Een week geleden was ik nog snotverkouden, en het is nog niet helemaal weg. (coronatest negatief). Verjaardag van een goede vriend laten schieten, om toch maar te hopen op een spoedig herstel….. Ga je dan wel of niet starten. Het meest voor de hand liggend is om niet te starten…….

Het idee om de hele dag te niksen terwijl mijn trail buddy’s aan het strijden zijn om deze ultratrail te tackelen staat me in het geheel niet aan.De eerste 33 km zijn het zwaarste, maar ook het mooiste. Stel nou dat….. stel nou dat je dat gewoon probeert. En dan maar verder zien. Aangemoedigd door mijn buddy’s toch maar last minute besloten om te starten.Zit wat laag in mijn energie, maar goed, ervaring, tas vol met elektrolyten, snacks, zouttabletten & 1,5l water, daarmee moet de klus geklaard worden.

Adrenaline stijgt als het startvak vult, vooral niet laten opnaaien. Doe je eigen ding, tempo laag houden en de finish halen. Met opzwepende muziek van ACDC vertrekt de hele meute vanaf de start voor een mooie dag buiten spelen. Highway to Hell, lalalalala, viel spass klinkt het nog door de speakers. Nu komt het erop aan. Trailmaatje Vincent Sport, komt me al snel achterop lopen. Het word een dagje stuivertje wisselen. Mondeling snel een afspraak gemaakt dat er geen verwachtingen en verplichtingen zijn. Toch wel fijn om samen op te lopen en wat te kletsen. Eigenlijk lopen we de eerste 33km samen op. Vreemd voor mij is die lage energie, klimmen gaat gestaag maar goed. Veel veel drinken, de eerste afdaling schuif ik wel 5 of 6x onderuit. Dat is gek, afdalen is 1 van mijn sterke punten……

Ik voel me een beginner op een gevorderden circuit, links en rechts schieten de deelnemers voorbij. Het lijkt wel of ik geparkeerd sta. Enige gedachte die ik nog heb. Het is niet je dag, maar je gaat die eerste 33 km aftikken, het dieseltje werkt prima, loop dan maar op een wat lager tempo door naar de posten. Iedere post kan je energie bijtanken. En is een oppepper om jezelf voort te slepen naar de volgende post. Daarnaast kom ik iedere keer maatje Vincent op de posten tegen. Dat geeft de burger moed. Ergens in de 2e moordende klim, moordend vanwege de hitte kan ik hem nog verder helpen met een zoutpil. Gelukkig mankeert er niets met mijn benen. Boven op de top gooi ik mijn trailstokken in mijn rugtas, eet nog ff wat, en op de 1 of andere manier hervind ik mijn passen en stuiter ik als een blij ei naar beneden. Dat is waar ik zo van hou, zelfvertrouwen neemt weer toe. zou het dan toch haalbaar zijn.

Tegen het begin van de middag zit ik samen met Vincent op de 33km post. We kletsen nog wat alvorens hij vertrekt, ik verwacht hem niet meer terug te zien. Op het vlakke is er geen vezel in mijn lijf die hem bij kan houden. Bij mijzelf bedenk ik maar, deadline half 2 ’s nachts, wandelend moet het voor het donker nog te doen zijn. Powerhiken dan. Vandaag gaat het gebeuren. Ik ga de 68 Zugspitze halen, al ga ik kruipend over de finish het gaat gebeuren. Bij de volgende post word ik feestelijk onthaald, prachtig. Henri Vierhoven, José van Dijken, Annette Bartels wat een mentale boost is dat zeg, daarnaast kom ik Vincent ook weer tegen. Ongelofelijk hoe is dit dan weer mogelijk….. de omstandigheden zijn killing. De hitte, rondom zijn er al veel deelnemers uitgevallen. Maar wij hebben morele support en samen strijden we verder. We harken ons richting de volgende post. Als kletsend boeken we vooruitgang.

Ondertussen houd ik me groot, maar eigenlijk kost alleen het kletsen me best wel wat energie. Maar kletsen maakt het makkelijker, dragelijker, met zijn 2-en harken we voort, stukje dribbelen dan maar….tot de kramp ons weer laat verstijven en verder wandelen. Op de volgende post worden we wederom feestelijk onthaald. Ik laat me willekeurig naast Vincent neer ploffen. Oooo wat is dit prachtig. En wat een verzorging, Henri Vierhoven die precies weet hoe het voelt, komt met koffie en pizza als een mobiele verzorger. JamJamJam wat lekker zeg.

Volgens mijn herinnering was het vanaf hier nog een kleine halve marathon, zo’n 20 km….. met niet zo heel veel hoogtemeters. Vincent Sport besluit de handdoek in de ring te gooien. Een dapper en moedig besluit. Voor een sporter is dat niet zomaar iets. Stoppen is soms nog moelijker dan doorgaan. Mijn benen voelen nog goed, althans voor zever dat kan na zo’n afstand. Zere voeten etc. etc…… maar niets om voor te stoppen. Dus ik ga door. Van rennen is niet echt meer sprake…. Potverdorie het gaat gebeuren maar ik moet nog wel ff door. En ik weet dat het een mentale strijd gaat worden. Ergens pak ik mijn oordopjes erbij, opzwepende muziek erbij. En word weer diverse keren ingehaald door snellere lopers, lopers die eerder gestart zijn en een langere afstand lopen.

Ergens ben ik bezig met mijn laatste klim, althans dat denk ik op dat moment. Wat is het dan fijn om boven te zijn. En wat is het dan klote om te beseffen dat je er nog niet bent. De bocht om naar rechts en de klim gaat verder….. ik zak wat verder weg in mijn bubble en hark mijzelf voorwaarts richting de laatste bevoorradingsplek. Totdat er een jonge hinde voorbij gedarteld komt. Een sierlijke mooie dame die een nog langere afstand loopt dan mij. En ze dartelt me voorbij alsof ik stilsta. JAH KOEKOEK zeg. WAAR BEN JE NU HELEMAAL MEE BEZIG…….. De knop gaat om. Dit is een goede combinatie, opzwepende beats, en ik hervind mijn techniek.

Stapje voor stapje kom ik weer in een drafje terecht. Powerhiken omhoog. Rennen omlaag. En zo vliegen ineens de laatste paar km’s in het daglicht voorbij tot aan de laatste bevoorradingspost. Vanaf hier nog 8 km. Het word donker, dus mijn hoofdlamp is niet voor niets mee. FF goed eten en drinken, 8km, dat kan ik wel……. het is een zware vervelende afdaling naar het dorp, ooooo wat is het verschrikkelijk stom om na 60 km een afdaling op het asfalt te moeten doen. Bij iedere stap omlaag beginnen mijn bovenbenen te branden, en zelfs wel wat te stotteren. maar het maakt niet meer uit. Na deze afdaling gaat het vlak worden.

Vlak lopen kan ik. Ik kom uit Nederland houd ik mijzelf voor. vlakke km’s zijn een cadeautje op dit moment. Daarin ben ik gespecialiseerd. Althans dat houd ik mijzelf voor. Probeer mijn eigen brein voor de gek te houden. Het lopen in het donker is prachtig. Je eigen lichtbundel waarmee je de weg zoekt door de duisternis. Paar honderd meter voor het einde moeten we nog een stomme viaduct over, je kan de finish zien maar moet nog een extra slinger lopen. OOOOOOOOke dan maar, die kan er ook nog wel bij. Al wandelend loop ik de laatste straat in. En besef me dat het einde in zicht is….. ongelofelijk, hier klappen en juichen de mensen je toe. Fantastisch, het is genoeg om me nog voor de laatste keer op te zwepen en rennend over de finish te gaan. Wat een prachtige dag. Prachtige omgeving, goed verzorgd nu lekker nadromen van dit avontuur. Wat wordt dan de volgende uitdaging…..

Entenstall 2022

(door Linda de Vries)
Samen met Yvette wilde ik begin 2022 een trail plannen voor na de zomer om naar toe te werken. Het is voor mij altijd fijn om een doel te hebben waarvoor ik kan trainen. Op facebook kwam ik een trail in België tegen eentje die we nog niet kenden. Het was in Bouillon helemaal aan de Franse grens. De trail heet Godefroy de Bouillon. De afstanden zijn 11, 19, 28, 40 en 53 km.

Maar omdat we deze zomer toch niet zo lekker hebben doorgetraind (pff warm) beslissen we samen dat Bouillon het niet gaat worden. Om nou voor een trail van 11 km helemaal naar de Franse grens te rijden is voor ons ook een beetje te gek. Dus wordt het het Teutoburgerwald daar wilden we al vaker naar toe maar steeds kwam er wat tussen. Nu nog zoeken naar een slaapplek. Een camping moet het worden maar omdat Yvette gelezen heeft dat het zou kunnen gaan regenen, ja je gelooft het toch bijna niet meer, gaan we opzoek naar een andere accommodatie.

Ik had ergens op een Camping site gezien dat ze ook een Kippenhok verhuurden dus dat moest het dan maar worden. Maar deze bleek bezet dus werdt het een Eendenhok nog een maatje kleiner. Maar ja het was toch alleen om te slapen en dat komt wel goed na een dagje wandelen. Om 9 uur zaterdag vertrokken we met een auto vol spullen naar Lienen in het Teutoburgerwald. Met ongeveer anderhalf uur waren we terplekke. We rijden de camping op en zoeken ons eendenhok maar dat was nog niet zo simpel.

De camping is een soort terrassen camping dus we moeten omhoog denken we. Ik rijd een weggetje op omhoog waar je echt niemand tegen wil komen en dan wordt het ook nog heel smal we kunnen er maar net door. Eenmaal boven komen we erachter dat we de camping al weer af zijn. Dus bij een woning maar weer gedraaid en weer terug naar beneden via dat smalle steile pad. Na nog een rondje over de Camping en geen eendenhok gaan we maar opzoek naar de receptie.

Daar worden we vriendelijk ontvangen door een Nederlands sprekende eigenaar achter de receptie. We krijgen de sleutel en gaan naar ons eendenhok. Als we aan komen rijden zit de buurman ons al lachend aan te kijken van voor zijn caravan. Daar heb je de nieuwe bewoners van het eendenhok ‘die zijn gek’ moet hij gedacht hebben.

Had eerder deze week al een route uitgezocht op Komoot van ongeveer 18 km. Malepartus Waldschränke-schöner ausblik in die natuur 18.4km en 330 hoogte meters. Goede conditie vereist. Leek mij wel wat. Vertrek vanaf het station in Lienen. Eerst nog effe een kopje koffie plus taart in het centrum en dan opzoek naar het station. Maar al snel blijkt dat is er niet meer, er rijdt alleen nog maar een toeristich treintje in het vakantie seizoen. Auto vlakbij op een parkeerplaats, rugzak aan en vertekken, Komoot op navigatie en lopen maar.

Lopen met de route via Komoot gaat eigenlijk heel goed was voor mij de eerste keer. Moet de volgende keer wel een accupack meenemen want navigeren met je telefoon vreet stroom en ik was nog wel gewaarschuwd. Gelukkig konden we verder met de telefoon van Yvette. We lopen langs de heuvelrug nog niet echt omhoog maar dat komt nog wel. Het is erg rustig in dit gebied, we komen eigenlijk niemand tegen.

Wat is het hier prachtig maar ondertussen ook erg droog er is een waterval onderweg maar het is niet meer dan gedruppel wat er nu nog naar beneden komt. Ook aan de bomen kun je zien dat het ook hier erg droog is ze laten blad vallen en beginnen al te verkleuren. We komen aan bij de rand van een bos en zien een camping liggen dat zou zomaar de onze kunnen zijn zeg ik nog. Na nog een beklimming en een afdaling 2 of 3 komen we op dezelfde plek uit als waar we eerder onze auto gedraaid hebben op de camping, dus toch.

Ook hier hebben stormen de afgelopen jaren veel bomen geveld overal zijn grote stukken kaal. Soms alweer nieuw ingeplant. Ook als we op een bankje naar de bergrug aan de overkant kijken zien we overal of kale stukken of hele stukken met dode bomen het gevolg van een aanval van de bastkever.

Na een mooie wandeling komen we moe maar voldaan weer op de camping aan. Even een kopje koffie zetten en dan lekker douchen. Ehm heb dacht ik alles mee genomen….. behalve vuur dus. Maar de buurman die zo vriendelijk naar me lachte helpt ons uit de brand. Tijdens de laatste afdaling kwamen we langs een Biergarten, het zag er gezellig uit. En we besluiten hier vanavond terug te komen voor een hapje eten. Tis een wandeling vanaf de camping van 1.6 km maar wel alleen maar omhoog. Wel makkelijk voor de terugweg en gelukkig hebben we beide onze hoofdlamp mee, want het is al behoorlijk donker op de terugweg.

Na een goede nacht met een klein concert van een uil om 5 uur ’s morgens worden we wakker in ons eendenhok. Voor vandaag nog geen route uitgedacht dus bij de receptie maar advies gevraagd. Alleen blijkt al snel dat we het meeste in de buurt gister al gezien hebben. We nemen een kaart mee en besluiten te starten in Bad Iburg. We bestellen bij de bakker belegde broodjes en gaan op weg. Auto parkeren bij een café waar op dat moment een soort van Bierfeest begint, allemaal mensen gekleed in lederhose en dirndels lopen naar een tent.

We gaan op weg naar de Hermannsturm het is een klim van bijna 3 km, onderweg komen we veel mountainbikers tegen die meedoen aan de Teutotour een route van 30 of 50 km en 1250 hoogte meters. De rest van de dag komen we ze nog diverse keren tegen in afdalingen of als we weer aan het klimmen zijn, er is vandaag geen stukje vlak pfff. We gaan met een kaart lopen en dan 2 of 3 routes aan elkaar knopen. Het gaat prima tot we een doorsteek moeten maken dan zijn we de weg een beetje kwijt. Met Komoot aan komen we weer in de goeie richting en voor we het weten zijn we weer bij de auto. Het feest in de tent is ook bijna afgelopen en de dronken feestgangers gaan weer naar huis.

In Bad Iburg zoeken we een Imbis op voor een lekker bordje Pommes met Curryworst. Dan nog effe naar de camping om te douchen en dan weer terug naan huis. We hebben genoten, wat een verassend mooi gebied zo dichtbij huis. We komen hier zeker nog eens terug om een rondje te trailen.

Groeten Linda de Vries en Yvette Heusinkveld

Trailtour Teutobürger Wald

Je kunt je natuurlijk net als mijn club maatjes met een hele bus vol naar Rotterdam gaan om daar met duizenden in een startvak te gaan staan, helemaal gefocust op een snelle tijd. Lawaai en drukte aan alle kanten, een bombardement van indrukken. Ik vind het veel fijner om gewoon even lekker terug te gaan naar de basis. Gewoon met een paar loopmaatjes een zelfbedachte route lopen in een mooi gebied. Geen gedoe, geen drukte, gewoon genieten, meer hoeft het niet te zijn. Even helemaal ontsnappen aan de drukte van alledag. Dit weekend was het eindelijk weer eens zo ver.

Henrie had een mooie route verzonnen in het Teutobürger Wald, in een gedeelte waar we nog niet eerder waren geweest. Vanuit Borgholzhausen eerst een route westwaarts en daarna nog een route oostwaarts. Met diverse mogelijkheden tot afkorten of verlengen en natuurlijk een aantal mogelijkheden om koffie of lekkers te halen om voorraden aan te vullen. Helaas vielen er wat deelnemers uit en uiteindelijk vertrokken we met zijn drietjes met Henries nieuwe elektrische auto naar onze oosterburen.

De bedachte route

We vertrokken al vroeg en konden zo genieten van de zonsopgang boven een mistig landschap. Tegen de tijd dat we er waren was de mist al opgetrokken en leek het een prachtige dag te gaan worden. We parkeerden midden in het nog uitgestorven dorpje bij een bank met een publieke laadpaal omdat we anders niet meer terug konden komen. Na wat onwennig gepruts met de laadpaal konden we ons gaan focussen op het lopen. De rugzakken gevuld met water en eten, horloges en gps-handhelds met de route opstarten en rustig het dorp uit.

Eenmaal buiten het dorp ging het meteen al heuvelop en dat zette meteen de toon voor de hele dag. Het Teutobürger Wald is een relatief smalle heuvelrug, maar de heuvels in dit gebied zijn toch een stuk hoger dan die we in NL gewend zijn. Ik ben geen geweldige klimmer en Henrie had nog een flinke trainingsachterstand. We kozen dan ook voor de beproefde ‘hike up-run down’ methode. Wouter had duidelijk betere klimbenen, maar die wachtte dan wel weer op ons.

Het voorjaar was echt volop losgebarsten in dit gebied. Overal hoorden we vogels fluiten in het bos. Het felle groen van de nog prille blaadjes kwam in de ochtendzon nog beter tot zijn recht. Witte bloesem van krentenboompjes zorgden voor de afwisseling. Her en der hadden we mooie uitzichten over of kwamen we langs akkers die felgeel kleurden van het koolzaad. En verder was het vooral stil, heel stil in het bos.

De route was gedeeltelijk Hermannsweg en gedeeltelijk zelf bedacht. En waar de Hermannsweg altijd goed onderhouden wordt waren op de overige paden nog heel wat bomen te vinden die laatst met de stormen omgevallen waren. Flinke dikke bomen waren gewoon omvergeblazen. We moesten hierdoor regelmatig even kruipdoor, sluipdoor of een omtrekkende beweging door het bos maken, maar dat maakt het avontuur alleen maar groter natuurlijk.

Op het verste punt van de westelijke lus maakten we gebruik van de mogelijkheid om even een bak koffie te scoren bij een benzinepomp en een korte break in de zon te houden. Hoewel we er nog geen 15 km op hadden zitten hadden we al een kleine 400 hoogtemeters gescoord. Even energie bijtanken was niet verkeerd dus. Helaas bleek de route die we bedacht hadden op dit punt niet meer mogelijk en moesten we een paar kilometer terug over dezelfde route. Afstandmeten.nl is perfect voor het maken van routes, maar niet alle paadjes op Open Street Maps zijn in de praktijk ook nog aanwezig of open. Ook dat hoort erbij.

Inmiddels begon de zon al mooi te klimmen en daarmee kregen we het in het zonnetje en uit de wind best warm. Maar boven op de heuvelrug waar de wind meer invloed had en op gedeeltes waar je in de schaduw liep kon je wel merken dat het nog vroeg in het voorjaar was. De lange mouwen gingen van omlaag naar opgestroopt en weer terug. Zoetjes aan kwamen we ook wat meer wandelaars en mountainbikers tegen op de stukken Hermannsweg, maar daarbuiten kwam je eigenlijk geen kip tegen.

Henrie had inmiddels zijn kruit al wel verschoten en had heuvelop moeite om bij te blijven. Ik hield hem gezelschap omdat ik nog wat energie wilde sparen, maar Wouter vloog nog steeds de heuvels op alsof er geld te verdienen was. Hij had daardoor ook tijd zat om steeds even in het zonnetje uit te rusten. We hadden volgens schatting een eerste ronde van zo’n 30 kilometer met zo’n 1000 hoogtemeters. Maar gaandeweg leek dat niet helemaal te kloppen. Er zouden wat kilometers (en hoogtemeters) bij komen. En dan nog een extra lus van 20 kilometer er bij? Ik begon er een hard hoofd in te krijgen als ik mijn benen zo langzaam leeg voelde lopen op iedere klim.

De gelopen route

In de laatste kilometers richting het dorp besloten we deze keer verstandig te zijn, het was goed genoeg. Het alternatief was om nog even lekker in de zon op een terrasje te gaan zitten en dat sprak ons op dat moment enorm aan. We hobbelden de laatste kilometer door het dorpje naar de auto. Op een bankje daar vlakbij in het zonnetje gezeten trokken we droge spullen aan en dronken we wat fris. In de hoek van het pleintje zagen we ineens iemand een deur uitkomen met een lekker ijsje. Er bleek een heerlijk italiaans ijssalonnetje te zitten met een mooi terras, waar we heerlijk in de zon konden genieten van een prachtige ijscoupe. Het voelde echt zo verdiend na vijf uur rondhobbelen door de heuvels.

Uiteindelijk reden we weer met een voldaan gevoel naar huis. Een mooie dag, geslaagd in alle opzichten! Zo hoop ik er dit jaar nog vaak eropuit te gaan met vrienden. Nu al zin in volgende gelegenheid!

Taunus (bijna) Ultratrail

De Taunus Ultra trail is een geweldig leuke en kleinschalige loop die al enige jaren wordt georganiseerd door Bert Kirchner en zijn vrouw. De Taunus ligt ten oosten van de Duitse Eifel en is behoorlijk bergachtig, zeker voor Nederlandse begrippen. Het is een kleine Einladungslauf waar Henrie, Eric en ik al meerdere keren deel van mochten uitmaken. Vorig jaar helaas afgelast, maar dit jaar mocht er een Corona-editie toch doorgaan. Eindelijk weer eens een evenement! We keken er dan ook al weken naar uit.

Vrijdagmiddag vertrokken we al vroeg richting Schlangenbad, een Kurort niet al te ver van Wiesbaden. Eigenlijk was het niet meer dan een gehucht dat voor de helft bestond uit een Kurort en hotelletjes. Ons hotel bleek een ouderwets kneuterig Duits hotelletje dat was ingericht in een stijl die onze grootouders waarschijnlijk prachtig vinden. Veel houtsnijwerk en tierelantijntjes, heel authentiek Duits allemaal. Het had wel wat. Helaas was het door Corona maatregelen meer een B&B, we moesten even bellen om een sleutel te krijgen om binnen te komen en hadden daarna het hele hotelletje voor ons alleen, geen mens te bekennen. Maar helaas ook geen koffie…

Honderd meter verderop vonden we een eetgelegenheid waar we wel naar binnen mochten met onze QR code en masker. Eénmaal op onze plek in een nisje in de gewelven van het gebouw mocht het masker af en maakten we er een leuke middag van. Eenkoffie en daarna een paar lekkere biertjes en later een bord met geweldig lekkere schnitzels met Jack Daniel saus en Pommes. Prima eten en ondertussen ook nog wat gekletst met de lokale bevolking. Die snapten niet wat drie Holländer in de winter in een Kurort gingen doen. En toen we vertelden dat we een heel eind gingen rennen door de omgeving werden we ineens lokale beroemdheden.

Terug bij het hotelletje troffen we zowaar nog wat gasten, niet geheel toevallig ook deelnemers aan de Taunus Ultra. Maar er was verder echt helemaal niets te doen en we kropen dan ook bijtijds onder de wol. Na een rommelig nachtje in een piepend en krakend ledikant werd ik wakker om zes uur. Ontbijt zou om half zeven geserveerd worden, maar er kwam niemand. Na een telefoontje bleek de hoteleigenaar ingesneeuwd te zitten met een laag van maar liefst 40 cm sneeuw. Hij bleek het niet op tijd te gaan redden voor onze start. We behielpen ons met de eetbare zaken die we in onze tassen hadden zitten, gelukkig hebben we nooit te weinig bij ons…

We veegden de 20 cm sneeuw van de auto en reden voorzichtig naar de start. Er kon gestart worden vanaf een parkeerplaats bij een natuurpark. De organisatie zat in een schuilhutje en reikten startnummers uit in de vorm van een mondkapje met een startnummer. Iedereen mocht starten wanneer het zo uitkwam en je kon meerdere lussen lopen. Twee van 20 en één van tien, of drie van 20 en één van tien. Doordat Henrie en Eric een behoorlijke trainingsachterstand hadden zouden we wel zien wat we uiteindelijk gingen doen. Eerst maar eens beginnen aan de eerste ronde van twintig.

De start was in het donker, bij het allereerste licht. Door de dikke sneeuwlaag hadden we net geen lampje nodig, ook geen GPX handheld overigens, we konden gewoon de sporen volgens door een landschap dat veel weghad van een plaatje van Anton Piek. We begonnen rustig en genoten volop. Hele lange stukken vals plat omhoog deden we lopend en met de sneeuw en de gladheid waren de stokken extra behulpzaam. De stukken naar beneden konden we een rustig dribbeltje doen en zo kwamen we door de eerste uren. Af en toe werden we ingehaald door deelnemers en hier en daar kwamen we wandelaars tegen. verder was het stil en wit in het bos.

Het dooide iets op de lager gelegen gebieden en de ondergrond werd er een soort van slushpuppie waar we door heen spetterden. Op de hoger gelegen stukken viel dat reuze mee. De zon kwam ook door en dat leverde mooie uitzichten op. Henrie had het echter niet makkelijk, last van de luchtwegen. Normaal kan ik hem nooit bijhouden als we zo omhoog wandelen, maar ik liep zowaar vooraan. Eric had bijna niets getraind na een lange periode met hielspoorklachten en na een kilometer of twaalf besloten we ons op te delen. Ik ging op eigen tempo verder en zou dan nog de tweede ronde van twintig km doen, Eric en Henrie zouden samen even kijken hoe het verder ging en evt. de lus van tien km nog doorwandelen om verdere schade te voorkomen.

Ik sloot me min of meer aan bij een paar Duitse deelnemers, af en toe moest ik er af op een klim en op de afdalingen kwam ik weer bij. Het laatste stuk van de eerste ronde ging eigenlijk heel lekker. Beetje glibberen en glijden en niet vergeten te genieten. Bij de start/finish pakte ik even een korte pauze voor eten en drinken. Het zou nog wel even duren voor ik de tweede ronden had afgemaakt, dus even goed bijtanken. Na nog wat bemoedigende woorden van organisator Bert begon ik vol goede moed aan het tweede rondje van 20 km.

De tweede ronde ging ik ook redelijk voortvarend van start. Voor zover mogelijk dan natuurlijk in de slush en glibber. Omhoog in een zo sterk mogelijk powerhike tempo en naar beneden in een dribbel. Normaal kan ik dan redelijk vlot en ontspannen tempo naar beneden, maar op de wat steilere afdalingen werd het een voorzichtig dribbeltje. Alles om te voorkomen dat ik languit in de ijskoude drek zou vallen en het dan verschrikkelijk koud zou krijgen. Maar dat kostte best wat extra energie en in de laatste tien kilometer begon ik het behoorlijk te voelen in allerlei kleine beenspiertjes die je gebruikt voor het houden van je evenwicht. Ook mijn rug en rondom mijn heupen begon het wat te protesteren.

Mijn Duitse loopmaatjes raakte ik na een hele lange klim voorgoed kwijt en ik liep moederziel alleen door. Eigenlijk zat ik nog steeds goed in de wedstrijd, maar de energie raakte wel op. Drinken lukte niet heel goed omdat het als een koude plens in je maag kwam en dat voelt niet lekker. Een een droge reep zonder water wegkrijgen is ook niet heel makkelijk. Kortom ik kreeg veel te weinig energie binnen. En dan zakt de moraal vanzelf.

Al rekenend schatte ik dat ik de tweede ronden na zo’n zeven uur lopen en ploeteren door de sneeuw klaar zou hebben. Nog een rondje tien er achteraan doen om de officiële kortste afstand vol te maken zou nog een paar uur duren. Dat kon ik eigenlijk mijn maatjes niet aandoen vond ik. En eigenlijk was ik er ook wel klaar mee op dat moment. Dat is natuurlijk ook het risico als je een wedstrijd doet met meerdere lussen, het is veel te makkelijk om uit te stappen. Was die mogelijkheid er niet, dan had ik de resterende tien km er gewoon achteraan gedaan.

Vlak bij de finish kwamen Eric en Henrie me tegemoet wandelen. Die hadden na de eerste ronde even lekker gegeten en rustig even in de auto opgewarmd met de verwarming op standje sambal. De lus van tien kilometer hadden ze daarna eigenlijk best vlot doorgelopen. Ze waren net al ik ook tevreden met de afstand die ze gelopen hadden, maar waren ook wel klaar om naar huis te gaan, ik kleedde me bij de auto dan ook snel om in droge spullen. Nog even wat napraten met de organisatie en een bordje chili en ik voelde me al weer aardig bijtrekken. 41,4 km is dan nog niet eens een marathon, laat staan een ultra, maar ik was na bijna 7 uur ploeteren helemaal tevreden met de prestatie die ik geleverd had.

De terugreis verliep probleemloos aangezien de wegen inmiddels sneeuwvrij gemaakt waren. Alles bij elkaar weer een enorm leuk evenement en een prima opsteker voor de moraal. Echt een bewijs dat er ondanks Covid nog best wel mogelijkheden zijn om wat te organiseren, zij het dan op hele kleine schaal. Dank aan Eric en Henrie ook voor eindelijk weer een geweldig weekendje, op naar de volgende.

Vakantietraining Teutoburgerwald

Eindelijk is het dan vakantie! Door alle Covid-19 perikelen hadden we niets geboekt, maar mijn vrouw en dochter hadden nog een paar overnachtingen kunnen boeken. Het rijk helemaal alleen dus, maar door een kaakontsteking was de tijd gevuld met bezoekjes aan de tandarts. De klachten namen gelukkig snel af en maandagmiddag gooide ik een appje in de groep wie er zin had om dinsdag mee te gaan naar het Teutoburgerwald voor een rustige training. Bezoekjes aan Duitsland van minder dan 24 uur zijn nog steeds toegestaan zonder al teveel gedoe.

Michiel had wel zin en tijd, dus het avontuur kon beginnen. Ik had een route gevonden op afstandmeten.nl van Ferry, die ik ken van Facebook en een Vikingweekend Sauerland. Hem kennende zou het een uitdagende route worden met mooie kleine paadjes. En zo op de kaart kijkend voerde de route over de hoogste heuvels van het gebied tussen Bad Iburg en Georgsmarienhütte. We wilden een uurtje of vier lopen, dat zou betekenen dat we de route van 32 km waarschijnlijk iets in zouden moeten korten. Maar op de kaart zag ik genoeg mogelijkheden.

Om de zomerwarmte voor te zijn stapte ik op half acht ’s morgens in de auto. Eerst even Michiel oppikken in Hengelo en dan door naar het Teutoburger Wald. Het was rustig op de weg en met zo’n anderhalf uur stonden we op de parkeerplaats waar we wilden starten. We besloten de route in tegengestelde richting te lopen, dan hadden we de meeste en mooiste klimmen gehad als we op het laatst wilden afkorten. En het begon meteen al goed, meteen een stuk steil omhoog zodat het hardlopen nog maar even uitgesteld werd… Na een flink stuk klimmen werden we onthaald op het eerste mooie uitzicht vanaf de top, en er zouden er nog vele volgen.

Ik had al een paar weken last van een spiertje in mijn bovenbeen die eerst even ‘los’ moest komen dus we gingen het sowieso rustig aan doen. De nadruk lag dan ook op genieten. Hiken omhoog, dribbel naar beneden. Vlakke stukken waren er niet, dus flink tempo maken hoefden we niet. Het genieten stond meteen vanaf het begin vol aan. Het bos lag er prachtig bij, de heuvels waren indrukwekkend met toppen van ruim 250 meter hoog en het leek vaak wel alsof we alleen waren. Heel sporadisch kwamen we wandelaars tegen op de wandelpaden, maar de route voerde ons ook vaak over mooie singletracks. Deze waren vaak steil en vol met boomwortels en stenen, voor de echte liefhebber soms ook nog een overgroeid met brandnetels of braamstruiken. Nicht für Warmduscher zeggen onze Duitse vrienden dan.

Het uitzicht vanaf de heuveltoppen was mooi en we namen ook de tijd om er van te genieten. Daarnaast moesten we natuurlijk ook navigeren en houden die steile klimmen best op. Bovendien bleek de route regelmatig over paden te lopen die er niet meer waren of al in geen jaren meer belopen waren…. Super leuk natuurlijk om je een weg te banen over overgroeide paden, maar het schiet niet echt op. Na een uurtje of drie lopen besloten we daarom maar de ronde af te korten. We pakten een pad richting de start. Maar die hield ineens op waardoor we een stukje moesten bushwacken over een spoor dat door bosbouwmachines gemaakt was. Op zo’n moment is een GPS apparaat toch wel echt heel handig om de weg te vinden. Het volgende pad hield ook op en na nog wat doorsteekjes door het bos kwamen we in een weiland terecht vanwaar de onze startplek konden zien. Na ruim vier uur hadden we ruim 22 km en zo’n 890 hoogtemeters op de teller staan.

Omdat het zo’n mooie dag was hadden we enthousiaste verhalen op Facebook gezet. Dat leverde de vraag op of we nog een keer wilden en zo stonden we zaterdags weer op dezelfde parkeerplaats voor nog een rondje Teutoburger Wald, maar nu met zijn drieën. Michiel, Henri en ik startten nu wat later en het was dan ook warmer en benauwder, maar met een beetje goede wil zou het nog gaan regenen wat voor verkoeling zou kunnen zorgen. De route hadden we ook wat aangepast waardoor we nog wat meer hoge heuvels mee zouden pakken. De stokken waren mee om het powerhiken omhoog wat meer power te geven en meteen vanaf de start zat de schwung er weer goed in.

De aanpassingen aan de route waren zeker een succes. Prachtige paden, mooie klimmen en afdalingen, super uitzichten. Het Teutoburgerwald op zijn best! Ook op deze zaterdag was het heel erg rustig op de paden, misschien dat het zondags wat drukker is? Af en toe kwamen we wat wandelaars en mountainbikers tegen en ook nog een verdwaalde ruiter die naast haar paard liep en vertwijfeld op haar telefoon de weg liep te zoeken. Gelukkig konden we die de goede kant op wijzen. Doordat we de route aangepast hadden leek het voor ons ook heel anders dan dinsdag en was er weer van alles te zien en te genieten.

Na ruim twee uur bleek de warmte en de hoogtemeters wat veel in combinatie met het tempo en moesten we een tandje terug. Doordat we liepen te zweten als otters in het benauwde weer slonk onze voorraad water in de rugzak vrij vlot en onder weg was er geen mogelijkheid om bij te vullen. Echt jammer dat er geen boscafeetje was onderweg waar we een frisje en een ijsje hadden kunnen scoren. Gewoon doorbuffelen dus, maar ook deze zaterdag moesten we daarom de route afkorten om het nog een beetje leuk te houden. Geen probleem deze keer met afkorten, via wat makkelijke paden konden we terug naar de parkeerplaats. Na bijna vier en een half uur hadden we ruim 22 km en 890 hoogtemeters gescoord.

Twee keer in één week in hetzelfde gebied lopen doe ik normaal gesproken eigenlijk niet, maar ik heb twee fantastische tochten gemaakt. Gedeeltelijk over dezelfde paden, maar het terrein verveelde echt geen moment. Prachtige paden om te trailrunnen en ook mountainbikers kunnen hier goed uit de voeten. Eigenlijk opmerkelijk dat het gebied rond Bad Iburg zo onbekend is. Het Teutoburger Wald word best redelijk bezocht door trailrunners uit Nederland, maar die pakken meestal Hörstel of Ibbenbüren als startplaats. Ook mooi, maar de heuvels zijn daar beduidend lager dan in het gebied tussen Bad Iburg en Georgmarienhütte. En dat maakt het extra half uur rijden ten opzichte van Ibbenbüren echt de moeite waard, zeker als je wil trainen voor een bergtrail. Ik ga er in ieder geval nog wel vaker komen denk ik.

Berkel Waypoint Trail

De Vikingen hebben wat moois bedacht in onze contreien: de Berkel Waypoint Trail. Na de diverse Waypoint Challenges waar je waypoints moet zoeken in diverse gebieden over heel Nederland hebben ze nu een Ultra variant bedacht. De waypoints liggen namelijk verspreid langs de loop van de Berkel. De Berkel is een mooie slingerende rivier welke ontspringt in Duitsland in het plaatsje Billerbeck en dan langs bossen, landerijen en kastelen slingert en uiteindelijk uitmondt in de IJssel in Zutphen. De lengte van de rivier is 110 kilometer, de route langs de rivier ongeveer 150 kilometer.

Na de inschrijving kan je avontuur beginnen. Of je nu gaat wandelen of trailrunnen, het maakt niet uit. Het gaat om je persoonlijke beleving. Je mag hem in één keer doen of in etappes. De waypoints in Duitsland worden overigens pas beschikbaar gesteld nadat de reisbeperkingen naar en van Duitsland weer zijn opgeheven. Maar van Oldenkotte tot aan Zutphen is er al heel wat moois te beleven. Zeker nu het voorjaar er weer aan staat te komen.

Je zoekt de waypoints op en je maakt zelf een mooie route langs deze waypoints of je gebruikt de route (GPX) van Viking Adventure Sports. Deze GPX van garandeert de 95% onverharde route langs de WP in Nederland. Deze GPX ontvang je zodra je bent ingeschreven. Zoals bij alle Waypoint Challenges maak je een selfie bij de waypoints en houd je de score bij op de Google Docs Excel lijst. In de Facebookgroep kun je je ervaringen delen, vragen stellen etc.

Een prachtige uitdaging natuurlijk om in je eentje of met zijn tweetjes te doen. en hopelijk mag het binnen afzienbare tijd ook weer met wat grotere groepen. Hoe ga jij het doen, in één keer de hele Nederlandse kant (zo’n 50km denk ik)? Of in stukjes? Of wacht je zelfs even tot ook de Duitse kant mag en doe je de hele Berkel in één keer? Ik ben benieuwd.

Hardrocken in de Pfalz

De bosrijke bergen in de Pfalz hadden na de Game of Stones 2017 een warm plekje in ons hart gekregen. Mooi om hier na een lange periode zonder evenementen weer samen met Henrie aan de startlijn te staan. Nou ja startlijn, door de Corona maatregelen was de Game of Stones in de Duitse Pfalz uitgesmeerd over vijf weekenden en verschillende startplekken. Het kwam er op neer dat we de GPStracker waarmee we gevolgd konden worden ophaalden bij de organisator thuis en vervolgens naar een toegewezen startplek reden. In ons geval het plaatsje Ramberg, in het oosten van de Pfalz.

Bij de Game of Stones ging het er dit jaar om zoveel mogelijk Rittersteine te ‘verzamelen’ in 24 uur (van 11:00 zaterdagochtend tot 11:00 zondagochtend). Vanuit de startlocatie moest je minimaal 5 stenen verzamelen, daarna mocht je eventueel eenmaal verplaatsen naar een nieuwe locatie om daar verder te gaan. Met de GPStracker werd op een speciale website automatisch bijgehouden bij welke stenen je was geweest. Simpele regels dus eigenlijk, met heel veel ruimte voor eigen invulling. Van tevoren hadden we dan ook een flink aantal routes uitgewerkt met veel stenen, verspreid over de hele Pfalz. Die routes en ook de locaties van de Rittersteine waren al ingeladen op onze GPS handhelds. Nu was het hopen op een gunstige startlocatie. Aangezien we in het laatste weekend startten wisten we dat we meer dan 39 stenen zouden moeten verzamelen, liefst een aantal extra omdat er ook nog een team zou starten.

Met Ramberg hadden we het aardig getroffen, slechts een paar kilometer verwijderd van één van de routes die we hadden voorbereid. Het plan was om deze route zo ver mogelijk te volgen en dan ergens af te korten om net voor het donker weer bij de auto te zijn. Aangezien het midzomer was konden we een flinke afstand halen voor het donker. Dan zouden we naar de meest optimale route rijden, een paar uur slapen in de auto en dan bij het eerste licht weer beginnen met de tweede ronde.

Op het kleine parkeerplaatsje net buiten het dorpje pakten we onze rugzakken in met wat we nodig dachten te hebben qua eten en drinken. Dat woog nog best veel, maar we verwachtten maar enkele plekken waar we wat konden kopen. We laadden de juiste route in de GPS handheld en een papieren kaart ter ondersteuning. Onze enige tegenstander die dag kwam toevallig ook aan op dezelfde parkeerplaats, maar die zouden we de hele dag niet meer zien. Iets na elven drukten we onze horloges aan en waren we gestart.

Het begon meteen al goed met een lange steile klim vanuit Ramberg naar de eerste steen, bovenop de berg. In een straf wandeltempo ging het bergop. De eerste steen was makkelijk te vinden en met wat improviseren kwamen we al vrij snel aan op de route die we van tevoren bedacht hadden. Een mooie cluster van stenen die verwezen naar militaire schansen uit de Erster Koalitionskrieg (1792-1797) lag hier dicht bij elkaar. Een goed begin is het halve werk, vol goede moed gingen we dan ook verder in onze ultra modus. Bergop hiken en naar beneden in een ontspannen dribbel. Vlak was het nergens 🙂

Het weer was prima, zo’n 20-25 graden, maar in de schaduw van het bos was het prima te doen. De ene steen na de andere werd gevonden en we vermaakten ons prima. De organisator Michael had nog gevraagd of ik wat mooie panorama’s op de foto kon zetten voor zijn website, maar het Pfälzerwald zat goed in het blad. Echt mooie uitzichten over het dal hadden we daarom eigenlijk nergens, hoewel de toppen toch ruim boven de 600 meter lagen. Opvallend was ook dat het bos hier veel meer uit loofbos bestond, waarschijnlijk omdat het toch wat zuidelijker ligt. De grote hoeveelheden dode naaldbomen door de letterzetter kever in Nederland zagen we hier dan ook niet. Wandelaars eigenlijk ook maar heel weinig, alleen in de buurt van parkeerplaatsen zagen we enkele mensen.

Halverwege de middag kwamen we aan bij een Berghütte. Het meegebrachte gezichtsmasker was noodzakelijk om op het terras te mogen komen en een grote Kaffee und Kuchen te bestellen. Dat smaakte prima natuurlijk en we namen er rustig de tijd voor. Met de kaart op tafel werd het vervolg van de route doorgenomen. We moesten ergens onze route afsnijden om niet in het donker te komen lopen aangezien we onze koplampen in de auto achtergelaten hadden om gewicht te besparen. Maar dat mocht ook weer niet teveel stenen kosten. Nadat we de strategie bepaald hadden ging het weer verder.

We hadden een mooi ritme te pakken waarin we al hikend/hardlopend de kilometers onder onze voeten wegtikten. Doordat je steeds alleen maar bezig was om van steen naar steen te komen maakten de kilometers, of de snelheid eigenlijk helemaal niets uit. We waren gewoon lekker bezig met onze favoriete hobby, heerlijk. Zo af en toe namen we een momentje om weer even naar het grote geheel op de kaart te kijken en even te evalueren waar we zaten en wat we nog moesten en dan ging het weer verder.

Toch bleek onze strategie wel doeltreffend, maar niet altijd de beste te zijn. Zo hadden we bedacht om een stuk van de route af te snijden. Op de kaart leek dat in eerste instantie vrij simpel, maar in de praktijk bleek er een berg in de weg te zitten. De enige paden die er waren zigzagden over de berg omhoog en omlaag. Daarmee werd de afstand ruim verdubbeld en bleef er van het afsnijden eigenlijk niet eens heel veel meer over. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, hierdoor kwamen we wel in het begin van de avond langs een bergrestaurantje midden in het bos. Een prima plek voor een grote cola en een heerlijke Flammkuchen op het terras in het zonnetje.

Met het buikje vol vertrokken we voor het laatste stuk van de dag. Nog een paar uur lopen met stevige klimmen en wat bushwacken om goed verstopte stenen in het bos te achterhalen. Inmiddels begonnen de benen toch wel wat te protesteren. Gelukkig mochten we de laatste twee kilometer naar de auto afdalen. Hoewel, 250 meter afdalen in twee kilometer is zeker niet lekker comfortabel uitlopen als je al zo’n 50 km gelopen hebt. Tussenstand: 30 stenen in ruim 51 km met 1655 hoogtemeters.

Bij de auto trokken we snel droge spullen aan en aten we even wat. Het begon al snel donker te worden. Tijd om te vertrekken naar de parkeerplaats waar we wilden overnachten en de volgende ochtend vroeg weer op pad wilden gaan. Toch nog een uurtje rijden over de slingerweggetjes door de Pfalz. Inmiddels was het helemaal donker. De parkeerplaats was leeg op een gedumpte caravan na. We aten en dronken nog wat en probeerden daarna zoveel mogelijk rust te pakken. Echt diep slapen mag je het niet noemen op een naar achteren geklapte stoel.

’s Morgens half vijf was ik al wakker gemaakt door de vogels. Henrie sliep nog maar die werd al snel wakker door mijn gerommel met eten en drinken. Om iets na zessen waren we alweer op pad. Het was lekker fris, de zon kwam net boven de heuvels en scheen prachtig door het bladerdek. Een geweldige start van de dag, afgezien van het feit dat we met een stel stijve pootjes meteen weer steil de heuvel op moesten.

De ronde die we gingen doen was eigenlijk niet zo lang, eigenlijk was het één lus van een achtje dat we gepland hadden. Maar er zaten maar liefst 16 stenen in op 18 km lopen, een goudmijntje qua stenen dus. De heuvels waren wel wat steiler dan de dag er voor, maar het kan ook zijn dat het zo voelde…

Bij de start op de vroege zondagmorgen voelden we ons eigenlijk relatief goed. De rust had ons goed gedaan en wel liepen vol vertrouwen in een lekker tempo door. Maar na een uurtje of twee was dat gevoel al weer weg. Je kon merken dat we al weer uit de reserve tank aan het putten waren en de pootjes begonnen steeds meer te protesteren. Maar doordat we steeds weer een steen konden scoren bleef het nog steeds leuk. Ook het idee dat we na hooguit uurtje of vier lopen al weer klaar zouden zijn was best een goede motivator om door te lopen. Zo’n goede motivator dat we met 3:16 uur al weer bij de auto stonden. 16 Stenen in 19 km met 529 hoogtemeters, best aardig voor de zondagmorgen.

Na even opfrissen op de parkeerplaats reden we eerst naar de dichtstbijzijnde mogelijkheid om een Kaffee und Kuchen ontbijt te scoren. Op de Games of Stones website zagen we dat de enige tegenstander die nog liep in het uurtje dat nog restte ons nooit in zou kunnen halen. De virtuele lauwerkrans en eeuwige roem was dus voor ons! Team Achterhoek rules!

Game of Stones dag 1
Game of Stones dag 2